Σύμφωνα με το λεξικό: από το Λατινικό ‘amor’. Δυνατό συναίσθημα που μας οδηγεί στο αντικείμενο του πόθου μας. Προδιάθεση της ψυχής και της καρδιάς. Τρυφερότητα. Πάθος. Αποκλειστική συμπάθεια. Θεία χάρη.
Στην Καινή Διαθήκη: Γι αυτό η πίστη, η ελπίδα και η Αγάπη θα αντέξουν. Αυτές είναι οι τρεις σημαντικότερες και σημαντικότερη μεταξύ τους η Αγάπη। (προς Κορινθίους 13:13)
Στο Κοράνι: Και με Δικά του σημάδια δημιούργησε συντρόφους για ‘σας από εσάς τους ίδιους έτσι ώστε να βρείτε τη γαλήνη μαζί, και τοποθέτησε ανάμεσά σας Αγάπη και συμπόνια. (Κεφ. 30, στίχος 21)
Ετυμολογικά: οι Έλληνες είχαν τρεις λέξεις για να ορίσουν την Αγάπη: Έρως, Φίλος και Αγάπη। Έρως είναι η υγιής Αγάπη ανάμεσα σε δύο άτομα που δικαιολογεί την ύπαρξη και διαιωνίζει το ανθρώπινο γένος। Φίλος είναι το συναίσθημα που αποδίδουμε στους φίλους μας. Τέλος ‘’Αγάπη’’, που εμπεριέχει και τον Έρωτα και το Φίλο, ξεπερνάει την απλή συμπάθεια για κάποιον. Πρόκειται για την απόλυτη Αγάπη, την Αγάπη που κυριεύει εκείνους που τη νιώθουν.
Για τον Όσκαρ Γουάιλντ:
Κι όμως, ο καθένας σκοτώνει εκείνο που αγαπά
Κι αυτό ας το ακούσουν όλοι,
Κάποιοι το κάνουν με μια πικρή ματιά,
Κάποιοι με μια κολακεία,
Ο δειλός το κάνει με ένα φιλί.
Ο γενναίος με ένα σπαθί!
( Η Μπαλάντα της Φυλακής του Reading, 1898)
Σε ένα email: “Όσο η καρδιά μου ήταν δική μου, ποτέ δεν ξύπνησα με αγωνία, ποτέ δεν πέρασα ξάγρυπνη νύχτα. Από τότε που ερωτεύτηκα, η ζωή μου είναι μια σειρά από αγωνίες, απώλειες, σύγχυση. Πιστεύω πως ο Θεός, χρησιμοποιώντας την Αγάπη, κατάφερε να κρύψει την κόλαση στη μέση του παραδείσου.”
Σε μια επιστημονική εφημερίδα: Το 2000, ερευνητές του University College of London, εντόπισαν τα σημεία εκείνα του εγκεφάλου που δραστηριοποιούνται από την ρομαντική Αγάπη χρησιμοποιώντας φοιτητές που ισχυρίζονταν ότι ήταν τρελά ερωτευμένοι. Αρχικ
ά κατέληξαν στο γεγονός ότι οι ζώνες που επηρεάζονταν από το συναίσθημα είναι πολύ μικρότερες από ότι είχαν φανταστεί, και είναι ίδιες με εκείνες που ερεθίζονται σε καταστάσεις ευφορίας, όπως όταν έχει γίνει χρήση κοκαΐνης, για παράδειγμα. Αυτό οδήγησε τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι η Αγάπη είναι παρόμοια με την εκδήλωση της φυσικής εξάρτησης που προκαλείται από τα ναρκωτικά.
Επίσης, χρησιμοποιώντας το ίδιο σύστημα σάρωσης του εγκεφάλου, μια ερευνήτρια του Rutgers University, καταλήγει ότι τρία χαρακτηριστικά της Αγάπης (το σεξ, ο ρομαντισμός και η αλληλεξάρτηση) ερεθίζουν διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου, και συμπέρανε επομένως, πως μπορούμε να αγαπάμε ένα άτομο, να θέλουμε να κάνουμε σεξ με ένα άλλο και να ζούμε με ένα τρίτο.
Ένας ποιητής είπε: Η Αγάπη δεν κατέχει τίποτα και δε θέλει να κατέχεται από κανέναν, γιατί είναι η ίδια αυτάρκης। (Ο Προφήτης – Khalil Gibran / 1883 – 1931)
Ταΐζω ένα μωρό. Ένα ζωικό κουβαράκι τεσσάρων μηνών, μονίμως γελαστό, ένα κουτάκι αγάπης, το δελφινάκι μου. Όταν το φιλάω δεν ξέρω πως κρατιέμαι και δεν του κόβω κομμάτια - ποτέ δεν θα μάθει ότι την αρτιμέλειά του την χρωστάει στη γενναία αυτοσυγκράτησή μου, στα αστείρευτα αποθέματά μου πειθαρχίας και αυτοέλεγχου…
Τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου ξαπλώνει στο κρεββάτι ανάμεσά μας. Ακούω τα πνευμόνια του, ανάσα την ανάσα γυμνάζεται στην ζωή και από γατί γίνεται άνθρωπος. Ένα μωρό είναι σαν το αναμμένο τζάκι, ποτέ δεν είναι ίδιο, ποτέ δεν θα πετύχεις το ίδιο σχήμα φωτιάς.
Ταΐζω ένα μωρό. Κι όλος ο κόσμος γίνεται στόμα. Βγάζει ήχους, σπέρματα λέξεων ωραίων, υγρούς ήχους, γεμίζει σιγά σιγά την θάλασσά του να ‘χει να δελφινοβολτάρει. Έχει και πατούσες. Αμέ! Ο Θεός να τις κάνει… Τα κλειδιά του σπιτιού είναι μεγαλύτερα… Παλεύει να κρατήσει το κεφάλι της όρθιο, κάθε μέρα και καλύτερα. Σκαρφαλώνει πάνω μου σαν σκίουρος που έχει πάρει L.S.D, γελάει συνέχεια. Τι γελάς ρε σαχλαμάρα;
Ταΐζω ένα μωρό. Ξέρω πως ποτέ δεν θα κάνω κάτι σημαντικότερο. Δεν μου ανήκει, δεν του ανήκω, η σχέση είναι καθαρή από την αρχή. Αλλά κάποιος πρέπει να κρατάει το μπιμπερό… Στα σπάνια κλάματά της μια χνουδωτή καμηλοπάρδαλη αποδεικνύεται πιο χρήσιμη από εμένα. Μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει το κλάμα. Αρχίζω να έχω θέμα με την καμηλοπάρδαλη. Ή αυτή ή εγώ!
Μακάρι να αγαπήσει την θάλασσα και να θελήσει να της την μάθω. Μακάρι να αγαπήσει και να θελήσει να μου μάθει.
Βέβαια δεν έχω αυταπάτες. Τον βλέπω τον διάλογο να έρχεται
- Καλημέρα λουλούδι μου!
- Δεν μας χέζεις ρε πατέρα πρωί πρωί;
Ταΐζω ένα μωρό. Κι όλος ο κόσμος γίνεται γάλα.
Ένα αγόρι παρακολουθούσε τη γιαγιά του να γράφει ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:
‘‘Γράφεις για αυτά που κάναμε; Είναι για ‘μένα η ιστορία σου;’’ Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει και είπε στον εγγονό της:
‘’Ναι, βέβαια, για ‘σένα γράφω, αλλά πιο σημαντικό ακόμα είναι το μολύβι το οποίο χρησιμοποιώ. Ελπίζω όταν μεγαλώσεις κι εσύ να είσαι κι εσύ σαν αυτό το μολύβι.’’
Παραξενεμένο το παιδί, κοίταξε το μολύβι. Δε φαινόταν και πολύ ιδιαίτερο.
‘’Μα αυτό το μολύβι μοιάζει με όλα τα μολύβια που έχω δει.’’
‘’Εξαρτάται από το πώς το βλέπεις. Έχει πέντε γνωρίσματα που, αν καταφέρεις να τα διατηρήσεις, θα σε κάνουν έναν άνθρωπο που θα έχει πάντα γαλήνη στη ζωή του.’’
‘’Πρώτο Γνώρισμα: Είσαι ικανός για εκπληκτικά πράγματα, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς πως υπάρχει ένα χέρι που καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το ονομάζουμε Θεό και Εκείνος πάντα μας οδηγεί σύμφωνα με το θέλημά Του.’’
‘’Δεύτερο Γνώρισμα: Πότε πότε, πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά μετά, είναι πιο μυτερό και γράφει καλύτερα. Έτσι κι εσύ, πρέπει να μάθεις να υπομένεις κάποιους πόνους και λύπες, επειδή αυτά θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.’’
‘’Τρίτο Γνώρισμα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιήσουμε γόμα και να σβήσουμε οποιοδήποτε λάθος. Αυτό σημαίνει ότι το να διορθώνεις κάτι που έκανες δεν είναι κακό. Βοηθάει ώστε να μείνουμε στο δρόμο της δικαιοσύνης.’’
‘’Τέταρτο Γνώρισμα: Αυτό που πραγματικά μετράει σε ένα μολύβι δεν είναι το εξωτερικό ξύλο, αλλά ο γραφίτης που υπάρχει μέσα. Οπότε πάντα να προσέχεις αυτό που έχεις μέσα σου.’’
‘’Και τέλος, το πέμπτο γνώρισμα του μολυβιού: πάντοτε αφήνει ένα ίχνος. Έτσι ακριβώς, πρέπει να ξέρεις πως οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ένα ίχνος, οπότε πρόσεχε να έχεις σύνεση σε οτιδήποτε κάνεις’’.
Ένας νέος άνδρας στεκόταν στη μέση μιας μικρής πόλης, κομπάζ
οντας ότι έχει την πιο όμορφη καρδιά σε ολόκληρη την κοιλάδα.
Πλήθος μεγάλο μαζεύτηκε και όλοι θαύμασ
αν την καρδιά του, γιατί το δίχως άλλο, ήταν αψεγάδιαστη.
Το πλήθος και ο νεαρός κοίταξαν την καρδιά του γέρου. Χτυπούσε δυνατά, μα ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν κομμάτια που έλειπαν , και άλλα κομμάτια που είχαν προστεθεί… μα δεν ταίριαζαν σωστά. Ο νεαρός κοίταξε την καρδιά του γέρου και γέλασε. ‘Πρέπει να αστειεύεσαι’, είπε.
‘Σύγκρινε την καρδιά σου με τη δική μου… εμένα είναι τέλεια και εσένα είναι γεμάτη
γρατζουνιές, ουλές και δάκρυα.’
‘Ναι’, είπε ο γέρος, ‘η δική σου φαίνεται αψεγάδιαστη… μα δε θα την άλλαζα ποτέ με τη δική μου. Βλέπεις, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει εκείνους στους οποίους έδωσα την αγάπη μου. Αφαιρώ ένα κομμάτι της καρδιάς μου και τους τη δίνω… και μερικές φορές μου δίνουν κι εκείνοι ένα κομμάτι από τη δική τους καρδιά που γεμίζει τα άδεια σημεία της δικής μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ίδια, υπάρχουν μέρη που περισσεύουν.
Μερικές φορές έχω χαρίσει κομμάτια της καρδιάς μου… και δεν έχω πάρει πίσω κανένα κομμάτι. Γι αυτό υπάρχουν και κάποια κενά σημεία. Όταν δίνεις αγάπη παίρνεις ρίσκο. Αν και αυτά τα κενά μου προξενούν πόνο, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω ακόμα και για εκείνους τους ανθρώπους. Και ελπίζω κάποια μέρα να επιστρέψουν και να γεμίσουν τα κενά σημεία που περιμένουν. Βλέπεις τώρα πώς είναι η πραγματική ομορφιά;’
Ο νεαρός στεκόταν σιωπηλός με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του. Πλησίασε το γέρο, αφαίρεσε ένα κομμάτι από τη νέα, πανέμορφη καρδιά του και το προσέφερε στο γέρο.
Ο γέρος δέχτηκε το κομμάτι, το έβαλε σε ένα άδειο σημείο και αφαίρεσε ένα άλλο κομμάτι από τη δική του γέρικη, σημαδεμένη καρδιά, τοποθετώντας το στην πληγή της καρδιάς του νεαρού.
Ταίριαξε, αλλά όχι τέλεια, αφήνοντας κάποια σημεία να προεξέχουν. Ο νεαρός κοίταξε την καρδιά του, που δεν ήταν πια αψεγάδιαστη, αλλά ήταν πιο όμορφη από ποτέ, αφού η αγάπη από την καρδιά του γέρου τώρα ζούσε στη δική του.
Subscribe
