Ένας Δάσκαλος ρώτησε τους μαθητές του:
"Γιατί φωνάζουμε όταν είμαστε θυμωμένοι; Γιατί φωνάζουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον όταν είναι εκνευρισμένοι;"
Οι μαθητές σκέφτηκαν για λίγο και ένας απ’ αυτούς είπε:
"Επειδή χάνουμε την ψυχραιμία μας, γι αυτό φωνάζουμε."
"Ναι, αλλά γιατί να φωνάξεις όταν ο άλλος βρίσκεται δίπλα σου; Δε γίνεται να του μιλάς με πιο απαλή φωνή; Γιατί φωνάζετε σε κάποιον όταν είστε θυμωμένοι;"
Οι μαθητές έδωσαν κάποιες απαντήσεις, μα καμία δεν ικανοποίησε το Δάσκαλο.
Μετά από αρκετή ώρα εκείνος είπε:
"Όταν δύο άνθρωποι είναι θυμωμένοι ο ένας με τον άλλον, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. Για να καλύψουν αυτήν την απόσταση πρέπει να φωνάζουν για να μπορέσει να ακούσει ο ένας τον άλλον. Όσο πιο θυμωμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά πρέπει να φωνάξουν ώστε να ακουστούν σε αυτήν
την απόσταση."
Μετά ο Δάσκαλος ρώτησε:
"Τι συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι ερωτεύονται; Δε φωνάζουν, αλλά μιλάνε σιγανά, γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι κοντά. Η απόσταση ανάμεσά τους είναι πολύ μικρή..."
Και τελικά είπε:
"Όταν αγαπηθούν ακόμα περισσότερο, τι συμβαίνει;
Δε μιλούν, μονάχα ψιθυρίζουν και έρχονται ακόμα πιο κοντά με την αγάπη τους. Στο τέλος δε χρειάζεται καν να ψιθυρίσουν, απλά κοιτάζονται και αυτό αρκεί. Τόσο κοντά είναι δύο άνθρωποι όταν αγαπάνε ο ένας τον άλλον."
2 σχόλια:
Σωστά !!!!!
Κι όταν τα λόγια είναι περιττά, είναι κι η πιό ευτυχισμένη στιγμή μιας σχέσης !:)
Έτσι ακριβώς, Αλικάκι μου!
Δημοσίευση σχολίου