Subscribe
Παιδιά που άλλαξαν τον κόσμο
Άννα Φρανκ (1929 – 1945)
Η Annelies Marie “Anne” Frank ήταν μια γερμανικής καταγωγής εβραία από την πόλη της Φρανκφούρτης. Έλαβε τεράστια, διεθνή φήμη μετά θάνατον σαν αποτέλεσμα της έκδοσης του
ημερολογίου της. Μέσα σ’ αυτό καταγράφει τις εμπειρίες της, ενώ βρισκόταν κρυμμένη κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής της Ολλανδίας κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Άννα και η οικογένειά της μετακόμισαν στο Άμστερνταμ το 1933 αφού οι Ναζί είχαν αρχίσει να κερδίζουν δύναμη στη Γερμανία, και παγιδεύτηκαν εκεί μετά την κατοχή της Ολλανδίας, το 1940. Κι ενώ ο διωγμός των εβραίων αυξανόταν, η οικογένεια βρήκε καταφύγιο τον Ιούλιο του 1942 στα κρυφά δωμάτια της εταιρίας όπου δούλευε ο πατέρας, Όττο Φρανκ. Μετά από 2 χρόνια, η κρυψώνα τους προδόθηκε και μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Επτά μήνες μετά τη σύλληψη, η Άννα Φρανκ πέθανε από τύφο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Bergen-Belsen, μόλις λίγες μέρες μετά το θάνατο της αδερφής της, Μαργκώ Φρανκ. Ο πατέρας τους, Όττο, ο μόνος επιζών της οικογένειας, επέστρεψε στο Άμστερνταμ μετά τον πόλεμο και ανακάλυψε ότι το ημερολόγιο της Άννας είχε διασωθεί, και μετά από πολλές προσπάθειές, κατάφερε να το εκδώσει το 1947. Μεταφράστηκε από τα ολλανδικά και εκδόθηκε πρώτα στην Αγγλία το 1952 με τίτλο «Το Ημερολόγιο Ενός Μικρού Κοριτσιού». Η Άννα Φρανκ έχει αναγνωριστεί για την ποιότητα γραφής της και έχει γίνει ένα από τα πιο γνωστά και συζητημένα θύματα του Ολοκαυτώματος.
Χέκτορ Πίτερσον(1964 – 1976)
Ο Χέκτορ Πίτερσον(1964 – 16 Ιουνίου 1976) έγινε συμβολική εικόνα της εξέγερσης στην πόλη Soweto στο απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής το 1976, όταν η φωτογραφία του Sam Nzima που απεικόνιζε το νεκρό Χέκτορ στα χέρια ενός συμμαθητή του, έκανε το γύρο του κόσμου. Σκοτώθηκε σε ηλικία 12 ετών όταν η αστυνομία άνοιξε πυρ σε μαθητές που διαδήλωναν. Για χρόνια, η 16η Ιουνίου ήταν σύμβολο αντίστασης στην σκληρότητα της κυβέρνησης του απαρτχάιντ. Σήμερα είναι γνωστή σαν Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας – μια μέρα κατά την οποία οι νοτιοφρικανοί τιμούν τους νέους και φροντίζουν τις ανάγκες τους. Στις 16 Ιουνίου του 2002 εγκαινιάστηκε το Μουσείο στην Μνήμη του Χέκτορ Πίτερσον κοντά στο σημείο όπου πυροβολήθηκε, προς τιμή δική του και όλων όσων πέθαναν κατά την εξέγερση του 1976.
Νκόσι Τζόνσον
(1989 – 2001)
Ο Νκόσι γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη ανατολικά του Γιοχάνεσμπουργκ το 1989 και
δε γνώρισε ποτέ τον πατέρα του. Ήταν εκ γενετής φορέας του AIDS, και υιοθετήθηκε από την Gail Johnson, μια υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων στο Γιοχάνεσμπουργκ, όταν η μητέρα του, εξασθενημένη από την ασθένεια, ήταν πια ανήμπορη να τον φροντίσει. Ο Νκόσι τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας για πρώτη φορά το 1997, όταν ένα δημόσιο σχολείο του Μέλβιλ (προάστιο του Γιοχάνεσμπουργκ) αρνήθηκε να τον δεχτεί εξαιτίας της αρρώστιας του. Το γεγονός προκάλεσε αναταραχές ως τα υψηλότερα πολιτικά στρώματα – αφού το Σύνταγμα της Νοτίου Αφρικής απαγορεύει τις διακρίσεις λόγω ασθενειών – και το σχολείο αργότερα ανακάλεσε την απόφασή του. Ο Νκόσι ήταν ο βασικός ομιλητής στο 13ο Διεθνές Συνέδριο για το AIDS, όπου ενθάρρυνε τα θύματα της αρρώστιας να αποκαλυφθούν και να ζητήσουν ίση μεταχείριση. Η ομιλία του τελείωνε ως εξής: ‘Νοιαστείτε για εμάς και δεχτείτε μας – είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα. Είμαστε φυσιολογικοί. Έχουμε χέρια. Έχουμε πόδια. Μπορούμε να περπατάμε, μπορούμε να μιλάμε, έχουμε ανάγκες όπως όλους – μη μας φοβάστε – είμαστε όλοι ίδιοι’. Ο Νέλσον Μαντέλα αναφέρθηκε στον Νκόσι σαν ‘σύμβολο του αγώνα για ζωή’. Έλαβε την 5η θέση ανάμεσα στους Μεγαλύτερους Νοτιοαφρικανούς. Ως τη στιγμή του θανάτου του, ήταν το μόνο, εκ γενετής οροθετικό παιδί με τόσο μεγάλη διάρκεια ζωής.
Με τη μητέρα του, ο Νκόσι ίδρυσε ένα ξενώνα για οροθετικές μητέρες και τα παιδιά τους, το Καταφύγιο του Νκόσι, στο Γιοχάνεσμπουργκ. Το Νοέμβριο του 2005, η Gail, η θετή του μητέρα, τον εκπροσώπησε όταν έλαβε μετά θάνατον το Διεθνές Βραβείο Παιδικής Ειρήνης από τα χέρια του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Το Καταφύγιο του Νκόσι έλαβε 100.000 δολάρια από το Ίδρυμα KidsRights, καθώς επίσης και ένα αγαλματίδιο το οποίο ονομάστηκε ‘Νκόσι’ προς τιμήν του Νκόσι Τζόνσον. Η ζωή και το έργο του είναι θέμα του βιβλίου ‘We Are All The Same’ του Jim Wooten.
Τα χέρια (της Τζίνας Δαβιλά - Αναδημοσίευση από το www.protagon.gr))
Πόσα και πόσα τραγούδια δεν έχουν γραφτεί για τα χέρια . Ό,τι πιο αγαπημένο μου σ’ ένα άνθρωπο είναι τα χέρια. Αγαπώ τα μάτια που λένε πάντα την αλήθεια, ακόμα και όταν αχνοφέγγει εκείνη η σπιρτάδα της λατρείας ή της πονηριάς, αγαπώ το μυαλό, που με εξιτάρει και με βάζει σε άλλα προσωπικά μονοπάτια, αγαπώ τη μιμόγλωσσα, τις κινήσεις του κορμιού που δείχνουν τη στάση ζωής, λατρεύω όμως τα χέρια που δημιουργούν, στολίζουν, χαϊδεύουν, αγκαλιάζουν. Όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο τον κοιτώ πρώτα στα μάτια για να φυλακίσω το βλέμμα, αν μου ταιριάζει, και μετά περιεργάζομαι τα χέρια. Πώς κινούνται, πώς πιάνουν ένα ποτήρι, πώς ανάβουν ένα τσιγάρο, πόσο δυναμικά ή νωχελικά κινούνται.
Στα χέρια βρίσκω έναν απίστευτο ερωτισμό. Τα χαζεύω όσο πιο διακριτικά μπορώ από τον βραχίονα και κάτω. Λατρεύω οι άνδρες να φορούν πουκάμισα με γυρισμένα μανίκια - δυό φορές, όχι παραπάνω- που μου δίνουν τη δυνατότητα να περιεργάζομαι το δέρμα τους και τα χέρια τους. Απεχθάνομαι τα αποτριχωμένα, τρελαίνομαι με τα εκείνα που έχουν δυνατό βραχίονα και μου επιβεβαιώνουν δημιουργικότητα. Πάω στα δάχτυλα. Μακριά, με καλοσχηματισμένα νύχια. Πόσες και πόσες αλήθειες δε λένε τα χέρια. Μακριά νύχια στο δεξί: παίζει έγχορδο. Δάχτυλα που είναι λεπτά: ασχολούνται και κάτι ευγενές. Δάχτυλα πιο χοντρά: κάνουν χειρωνακτική δουλειά. Παλάμες με ρόζους: χέρια πολυδουλεμένα. Νύχια φαγωμένα: ανασφάλεια, προβληματισμός. Νύχια στραβοκομμένα: ατημέλητος χαρακτήρας, μη επιμελής.
Όταν χαζεύω τα χέρια των ανθρώπων προσπαθώ να μαντέψω τι κάνουν καλά. Κατασκευάζουν; Ζωγραφίζουν; Γράφουν; Βάφουν; Μαγειρεύουν; Ταΐζουν ένα παιδί; Απλώνουν ρούχα; Φυτεύουν ένα λουλούδι; Χτίζουν; Χτυπούν; Αγκαλιάζουν; Είναι γεννημένα για την προσφορά ή μπαίνουν στις τσέπες και ξεχνούν να βγουν; Προεκτείνονται για μια μεγάλη αγκαλιά και ένα τρυφερό χάδι; Ζουν δηλαδή; Εκεί βρίσκω την ιστορία του καθενός. Και αν δεν μπορώ εύκολα να τη βρω, τη ζωγραφίζω στο μυαλό μου. Φαντάζομαι το καλό τους και το κακό τους. Την τρυφερότητα και την οργή τους.
Ό,τι είμαστε και δεν είμαστε το επιβεβαιώνουν τα χέρια μας. Το καλό, το κακό, το αναποφάσιστο, το σκληρό, το αγενές, το καλλιτεχνικό, το φοβισμένο. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας, η ολοκλήρωση της κάθε σκέψης και συναισθήματός μας. Αδυναμία μου είναι τα χέρια που δημιουργούν, φτιάχνουν έστω και ένα μανταλάκι ή μια καρφίτσα ραπτικής. Λατρεύω τα χέρια που κάνουν έργο που ποτίζεται από την ψυχή του ανδρός. Του άρρενος και του θήλεος. Και ερωτεύομαι τα χέρια των ανθρώπων, τα ευλογημένα χέρια. Πάντα ο ενδόμυχος φόβος μου είναι να πάψουν να κινούνται. Όταν φύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή στέκομαι και παρατηρώ τα χέρια του, όπως είναι σταυρωμένα. Αδύναμα για να κάνουν οτιδήποτε. Και γυρνώ πίσω στη ζωή του για να δω την ιστορία του. Όποια και αν είναι αυτή. Ποιον χάιδεψαν, ποιον συντρόφεψαν τις νύχτες, πότε χτύπησαν οργισμένα ένα τραπέζι, πότε σκούπισαν δύο δάκρυα. Και λυπάμαι τόσο πολύ όταν τα βλέπω ακίνητα.Τότε ένας άλλος μικρός θάνατος συντελείται μέσα μου.
Lao Tzu
Η κοκκινοσκουφίτσα και οι τρεις παραμυθοφύλακες
Μετά τα δραματικά γεγονότα η Κοκκινοσκουφίτσα αποφάσισε να προσλάβει τρεις παραμυθοφύλακες για λόγους προστασίας। Στην αρχή ήταν καλά. Περπατούσε άφοβα στο δάσος και ένιωθε ελεύθερη. Προφανώς είχε μπερδευτεί, γιατί άλλο είναι να είσαι ελεύθερος και άλλο να νιώθεις ελεύθερος. Δε πέρασε πολύς καιρός και κατάλαβε πως ελευθερία δεν σημαίνει να περπατάς άφοβα στο δάσος.
Αυτό το μονοπάτι είναι επικίνδυνο. Καλύτερα να το αποφύγουμε. Έλεγε ο ένας φρουρός. Αυτό το μονοπάτι δεν είναι ασφαλές. Απαγορεύεται.“Συνιστούσε” ο δεύτερος. Αυτό το μονοπάτι είναι ύποπτο। Τόνιζε ο τρίτος. Και η Κοκκινοσκουφίτσα υπάκουε. Στην αρχή με ευγνωμοσύνη, στη συνέχεια με επιφύλαξη και στο τέλος με φόβο που ολοένα μεγάλωνε καθώς πρόσεξε πως οι παραμυθοφύλακες, ενώ στην αρχή την συνόδευαν από απόσταση, σιγά – σιγά όλο και πλησίαζαν, πλησίαζαν, μέχρι που έφτασαν να την κρατάνε από το χέρι, μετά από τους ώμους, τον λαιμό, στο τέλος της έπιασαν τον κώλο και ένα βράδυ που τόλμησε να βγει βόλτα μόνη στο «απαγορευμένο» ξέφωτο την βίασαν εν βρασμώ ψυχής όπως “αποδείχτηκε” στο δικαστήριο.
Μετά τα δραματικά γεγονότα η Κοκκινοσκουφίτσα αποφάσισε να προσλάβει φρουρούς για να παρακολουθούν τους παραμυθοφύλακες. Στην αρχή ήταν άσχημα αλλά στο τέλος η Κοκκινοσκουφίτσα έμαθε να φοβάται την ελευθερία της …
Γιώργος Χειμωνάς: "Η αβοήθητη μοναξιά του άντρα"
ΑΜΛΕΤ
Η φίλη μου Ρ. έκλεισε τη συζήτηση για έναν κοινό μας φίλο ομοφυλόφιλο και τα αδιέξοδά του, με το γνωστό οξύ και θρασύ της χιούμορ: «Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ομοφυλόφιλοι. Αν δεν υπήρχαν, εσείς οι άντρες θα περνούσατε έτσι από τη ζωή, χωρίς να σας έχει αγαπήσει κανένας».
Έφερα στον νου μου πάμπολλες λατρευτικά αφοσιωμένες αγάπες γυναικών προς άντρες που θα διέψευδαν αμέσως τον, εξεζητημένο άλλωστε, ισχυρισμό της Ρ। και ταυτόχρονα, ωστόσο, σκέφθηκα τη διαφορετικότητα των γυναικείων και ανδρικών συναισθημάτων, ιδίως των ερωτικών. Στην ιδανική ερωτική σχέση της η γυναίκα εξαντλεί όλα τα αιτήματα της δικαίωσής της, ως προσώπου προπαντός, αλλά και ως ύπαρξης ή, έστω, εξασφαλίζει τον ουσιωδέστερο όρο για να προχωρήσει απερίσπαστη προς ό,τι θεωρεί επιτυχία για τον δημιουργικό εαυτό της. Ενώ για τον άντρα, στην αντίστοιχη περίπτωση, περισσεύουν πολλά (και μάλλον τα σημαντικότερα γι' αυτόν) τέτοια αιτήματα που, θά 'λεγε κανείς, η ερωτική δικαίωση μοιάζει να τα κάνει ακόμη πιο επιτακτικά. Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα είναι ικανή, και ώριμη, για την ιδανικότητα της ερωτικής σχέσης, τοποθετώντας εκεί, με πολλή υγεία κι ακόμα περισσότερη υγιεινή, ολόκληρη τη φυσιολογία της ανθρώπινης κατάστασης ο άντρας όμως όχι.
Σημαίνει ακόμα, πέρα από την ολιγάρκεια της πρώτης και την απληστία του δευτέρου, ότι ο άντρας πάσχει από μια χρόνια, ανεκπλήρωτη φιλοδοξία ανόρθωσης, που ξεπερνάει κατά πολύ το σπουδαίο γεγονός της ανόρθωσης του ανθρωπίνου όντος στα δύο του κάτω άκρα, όπου η γυναίκα πιστεύει, και πολύ σωστά, ότι μ' αυτό τέλειωσε οριστικά κάθε ιστορία περαιτέρω ανόρθωσης. Και προφανώς αυτή η φιλοδοξία πρέπει να υπαγορεύεται από μια λειτουργία, αμιγώς αρσενική, επικράτησης και θριάμβου, η οποία, τουλάχιστον στο επίπεδο των φυσικών προδιαγραφών του φύλου, λείπει από τη γυναίκα σαν περιττή. Ο θρίαμβός της εξάλλου στη σχέση της είναι με το παραπάνω αρκετός, μια και η γυναίκα πάντα θριαμβεύει στη σχέση της με τον άντρα· ο μόνος τρόπος να θριαμβεύσει ο άντρας είναι να αρνηθεί να μπει σ' αυτήν.
Το γεγονός είναι ότι η γυναίκα είναι σκανδαλωδώς ευνοημένη από τη φύση. Βρίσκεται πιο κοντά της, την έχει πάντα με το μέρος της η φύση συνεχίζεται μέσα της, χρησιμοποιεί το σώμα της για ν' αναπαραχθεί. Ας μην το ξεχνάμε: η γυναίκα έχει συγγένεια με το φως του φεγγαριού (που στον άντρα προκαλεί την επιληψία), με τις παλίρροιες των ωκεανών. Ο άντρας είναι αφύσικος, τεχνητός. Κατασκευασμένος μέσα σ' ένα ανοίκειο γυναικείο ικρίωμα, το σώμα της μητέρας του, κατασκευασμένος ακόμα από εντολές κύρους και εξουσίας, «ανδρισμού» και αντοχής, τις οποίες, στη διάρκεια της σύντομης ζωής του, είναι καταναγκασμένος πειθήνια και καθημερινά να εκτελεί. Κι ας μην επικαλεστεί κανείς τις κοινότοπες ιστορικοκοινωνικές αιτιότητες ασφαλώς ισχύουν, αλλά βασίζονται στους δεδομένους, βιολογικούς χαρακτήρες του φύλου του.
Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μη έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημά της ούτε καν έξοδο αίματος, όπως εκείνη, παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστο· κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ, ούτε κατά την ερωτική του δράση, οπότε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτη δική του σιωπή, που είναι η ηδονή. Αντίθετα, το σώμα της γυναίκας, προτού κι αυτό απουσιάσει από την ερωτική ένωση, είναι ένα σώμα πάντα ανοιχτό ο υπέροχος αυτός κάλυκας που είναι φτιαγμένος για να υποδέχεται και για να περιβάλλει.
Κι αφού η γυναίκα τον άντρα μονάχα να τον αγαπάει μπορεί και τίποτε άλλο, θα κάνω εγώ, ένας άντρας, το εγκώμιο γι' αυτό το αυτοδημιούργητο θαύμα που είναι ο άντρας. Χαριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το ανεκτίμητο (και κατ' εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της, που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της. Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε, ακόμα θα περιπλανιόταν, θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες των επικών του φαντασιώσεων ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει, μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο ανδροκτόνο εργαλείο αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το, όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες, που χάρη σ' αυτές και αποκλειστικά μ' αυτές ο άντρας επιβιώνει.
Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο. Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής, εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός, πολύ τελειότερα απ' ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα: χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου, δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος. Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσία· ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού. Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λορραίνης ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλείες. Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του εύθραυστος και χωρίς σε αντίθεση με τη γυναίκα να επιζεί του θρυμματισμού του· ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους· από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος. Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών. Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν. Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε.
Και λυπηθείτε τον, με την πιο ευγενικιά, την πιο τρυφερή λύπη, γι' αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του. Δείτε τον, παραμερίζοντας τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του, τα απελπισμένα χάδια της μάνας του παραμερίστε τα όλα: τα αφηρημένα αγγίγματα της γυναίκας του, τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του και δείτε τον σε όλη του την ανέχεια. Και μη του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί.
Μια νεκρολογία
[Το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με τον πλήρη τίτλο “Μια Νεκρολογία που δημοσιεύτηκε στους Times του Λονδίνου”]
Σήμερα πενθούμε το θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης,της Κοινής Λογικής, η οποία μας συντρόφευε για πολλά χρόνια. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα την ηλικία της αφού το μητρώο γέννησής της έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Θα τη θυμόμαστε ως κάποια που μας δίδαξε πολύτιμα μαθήματα όπως αυτά:
-Έχε την κοινή λογική να προστατεύεσαι,
-Γιατί το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι,
-Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη και
-Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο.
Η Κοινή Λογική έζησε σύμφωνα με απλές, συνετές οικονομικές πολιτικές (μη ξοδεύετε περισσότερα απ' αυτά που κερδίζετε) και αξιόπιστες στρατηγικές (υπεύθυνοι είναι οι ενήλικες κι όχι τα παιδιά).
Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία όταν τέθηκαν σε ισχύ καλοπροαίρετοι αλλά αυταρχικοί κανονισμοί. Αναφορές για ένα 6χρονο αγόρι που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση επειδή φίλησε μια συμμαθήτριά του, για εφήβους που αποβλήθηκαν από το σχολείο επειδή χρησιμοποίησαν στοματικό διάλυμα μετά το γεύμα και για έναν δάσκαλο που απολύθηκε επειδή επέπληξε έναν απείθαρχο μαθητή, απλώς επιδείνωσαν την κατάστασή της.
Η Κοινή Λογική έχασε έδαφος όταν γονείς επιτέθηκαν σε δασκάλους επειδή έκαναν τη δουλειά που οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν αναφορικά με την πειθάρχηση των ανυπάκουων παιδιών τους.
Η υγεία της επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν τα σχολεία υποχρεώθηκαν να παίρνουν τη γονική συναίνεση για να βάλουν αντηλιακό ή να δώσουν μια ασπιρίνη σ' ένα μαθητή αλλά δεν μπορούσαν να ενημερώσουν τους γονείς όταν μια μαθήτρια έμενε έγκυος και ήθελε να κάνει έκτρωση.
Η Κοινή Λογική έχασε τη θέληση για ζωή όταν οι εκκλησίες έγιναν επιχειρήσεις και οι εγκληματίες τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης από τα θύματά τους.
Η Κοινή Λογική δεν κατάφερε να ξεπεράσει το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν μπορούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από ένα διαρρήκτη μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, αλλά ο διαρρήκτης μπορούσε και να σε μηνύσει για βιαιοπραγία.
Η Κοινή Λογική παραιτήθηκε τελικά από κάθε θέληση για ζωή όταν μια γυναίκα που τάχα δεν κατάλαβε ότι ένα αχνιστό φλιτζάνι καφέ ήταν ζεστό, έχυσε λίγο στην ποδιά της κι ανταμείφθηκε άμεσα μ' έναν τεράστιο διακανονισμό.
Πριν από το θάνατο της Κοινής Λογικής είχε προηγηθεί ο θάνατος των γονιών της, της Αλήθειας και της Εμπιστοσύνης, της συζύγου Σύνεσης και των παιδιών της Ευθύνης και Λογικής.
Έχουν επιζήσει τα 4 ετεροθαλή αδέλφια της:
-Ξέρω τα Δικαιώματά μου
-Το Θέλω τώρα
-Κάποιος άλλος φταίει
-Είμαι θύμα
Στην κηδεία της δεν παρευρέθησαν πολλοί καθώς ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι απεβίωσε. Αν τη θυμάστε ακόμα, προωθήστε το. Αν όχι, συνταχθείτε με την πλειοψηφία και μην κάνετε τίποτα.
Ο φιλόσοφος και ο Λύκος (απόσπασμα από το βιβλίο του Mark Rowlands)
Παίρνουμε το λύκο και τον κάνουμε σκύλο. Παίρνουμε τον άγριο ταύρο και τον κάνουμε βόδι. Παίρνουμε το άγριο άλογο και το ευνουχίζουμε. Κάνουμε τα άλλα ζώα αδύναμα για να μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Και είμαστε το μόνο είδος στο ζωϊκό βασίλειο που εφαρμόζει αυτήν την τακτική.
Η ζωή είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη διαδικασία που ξεχωρίζει τους δυνατούς από τους αδύναμους. Η ζωή είναι κακή μέχρι το κόκκαλο. Αυτό που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους, όμως, είναι ότι πήραν την σκληρότητα της ζωής, την εκλέπτυναν και την ενίσχυσαν. Την ανέβασαν σε υψηλότερο επίπεδο.
Αν πρέπει να χαρακτηρίσουμε τον άνθρωπο με μία πρόταση θα πρότεινα το εξής: Ο άνθρωπος είναι το ζώο το οποίο κατασκευάζει την δυνατότητα της κακίας του.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Mark Rowlands "Ο φιλόσοφος και ο λύκος"
Ἕνας μικρότερος κόσμος (Ν. Βρεττάκος)
μὲ δέντρα ἢ καλάμια ἕνα μέρος
τοῦ ὁρίζοντα. Συμμαζεύοντας τὸ ἄπειρο, νἄχω
τὴν αἴσθηση: ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε μηχανὲς
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγες· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουν στρατιῶτες
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ὄπλα
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αὐτὰ πρὸς τὴν ἔξοδο
τῶν δασῶν μὲ τοὺς λύκους· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ἔμποροι
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι σε ἀπόκεντρα
σημεῖα τῆς γῆς ὅπου ἀκόμη δὲν ἔγιναν ἁμαξωτοὶ δρόμοι.
Τὸ ἐλπίζει ὁ Θεὸς
πὼς τουλάχιστο μὲς στοὺς λυγμοὺς τῶν ποιητῶν
δὲν θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει ποτὲς ὁ παράδεισος.
Ένας νεκρός άντρας με πυτζάμες (Πάολο Κοέλο, 2004)
Θυμάμαι που διάβασα μια είδηση στο Ίντερνετ που έλεγε ότι βρέθηκε νεκρός ένας άντρας στο Τόκυο στις 10 Ιουνίου 2004, ντυμένος με τις πυτζάμες του।
Ε, και; Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που πεθαίνουν με τις πυτζάμες τους είτε α) πέθαναν στον ύπνο τους, το οποίο είναι ευλογία, είτε β) ήταν με τους συγγενείς τους ή στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου – ο θάνατος δεν ήρθε γρήγορα, κι έτσι είχαν όλο το χρόνο να συνηθίσουν το «ανεπιθύμητο», όπως το είπε ο βραζιλιάνος ποιητής Μανουέλ Μπαντέιρα.
Η είδηση συνέχιζε: όταν πέθανε ήταν στο δωμάτιό του. Οπότε η υπόθεση αποκλείεται και μας απομένει μόνο η πιθανότητα ότι πέθανε στον ύπνο του, χωρίς να υποφέρει καθόλου, χωρίς καν να καταλάβει ότι δε θα έβλεπε ξανά το φως της μέρας.
Αλλά υπάρχει ακόμα μία πιθανότητα: επίθεση που την ακολούθησε ο θάνατος.
Εκείνοι που έχουν επισκεφθεί το Τόκυο, ξέρουν ότι η γιγάντια πόλη είναι ταυτόχρονα και ένα από τα πιο ασφαλή μέρη στον κόσμο. Θυμάμαι κάποτε που σταμάτησα για φαγητό στο Τόκυο με τους εκδότες μου πριν ξεκινήσουμε ένα ταξίδι για το εσωτερικό της Ιαπωνίας – όλες μας οι βαλίτσες ήταν ορατές στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Αμέσως είπα ότι αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο, κάποιος θα μπορούσε να έρθει και να κλέψει όλα μας τα ρούχα και τα έγγραφα. Ο εκδότης μου απλά χαμογέλασε και μου είπε να μην ανησυχώ – δεν είχε ακούσει ποτέ τέτοιο περιστατικό (μάλιστα τίποτα δε συνέβη στις βαλίτσες μας, αν κι εγώ ήμουν αναστατωμένος κατά τη διάρκεια του δείπνου).
Αλλά για να επιστρέψουμε στο νεκρό άντρα με τις πυτζάμες, δεν υπήρχαν ίχνη πάλης, βίας, ή οτιδήποτε τέτοιο. Σε μια συνέντευξη, ένας αστυνομικός δήλωσε ότι ήταν σχεδόν σίγουρα ένα περιστατικό ξαφνικής καρδιακής προσβολής. Κι έτσι η υπόθεση της ανθρωποκτονίας αποκλείστηκε κι αυτή.
Το πτώμα είχε βρεθεί από τους εργάτες μιας κατασκευαστικής εταιρίας στο δεύτερο όροφο ενός κτιρίου που επρόκειτο να κατεδαφιστεί. Όλα οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι ο νεκρός άντρας με τις πυτζάμες, ανίκανος να βρει κάπου να μείνει σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες και ακριβές πόλεις του κόσμου, είχε απλά αποφασίσει να μείνει εκεί όπου δε θα χρειαζόταν να πληρώνει ενοίκιο.
Και τώρα το τραγικό κομμάτι της ιστορίας μας: ο νεκρός μας άντρας ήταν μονάχα ένας σκελετός που φορούσε πυτζάμες. Δίπλα του βρισκόταν μια ανοιχτή εφημερίδα με την ημερομηνία 20 Φεβρουαρίου 1984. ένα ημερολόγιο πάνω σε ένα τραπέζι έδειχνε την ίδια ημερομηνία.
Μ΄ άλλα λόγια, βρισκόταν εκεί 20 ολόκληρα χρόνια.
Και κανείς δεν είχε προσέξει την απουσία του.
Ο άντρας αναγνωρίστηκε σαν ένας πρώην υπάλληλος της εταιρίας που είχε χτίσει το συγκρότημα, κι ο οποίος είχε μετακομίσει εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980, σύντομα μετά το διαζύγιο του. Ήταν μόλις λίγο μεγαλύτερος από πενήντα ετών την ημέρα που ξαφνικά, διαβάζοντας την εφημερίδα του, άφησε αυτόν τον κόσμο.
Η πρώην γυναίκα του ποτέ δεν τον έψαξε. Ανακαλύφθηκε ότι η εταιρία όπου δούλευε είχε πτωχεύσει αμέσως μόλις είχε χτιστεί το κτίριο, κι αφού κανένα διαμέρισμα δεν είχε πουληθεί κι έτσι κανείς δεν το βρήκε παράξενο που δεν επέστρεψε ξανά στη δουλειά του. Οι φίλοι του αναζητήθηκαν κι εκείνοι, κι αυτοί είχαν αποδώσει την εξαφάνισή του στο γεγονός ότι είχε δανειστεί χρήματα από εκείνους και δε μπορούσε να τα επιστρέψει.
Η είδηση τελειώνει ενημερώνοντάς μας ότι τα οστά του παραδόθηκαν στην πρώην γυναίκα του. Τελείωσα το άρθρο και έμεινα να αναρωτιέμαι με την τελευταία φράση: η πρώην σύζυγος ήταν ακόμα ζωντανή, και για 20 χρόνια δεν είχε ποτέ ψάξει το σύζυγό της. Τι θα μπορούσε να σκέφτεται; Ότι δεν την αγαπούσε πια, ότι είχε αποφασίσει να την βγάλει για πάντα από τη ζωή του. Ότι είχε γνωρίσει μια άλλη γυναίκα και είχε εξαφανιστεί δίχως ίχνος. Ότι έτσι είναι η ζωή, μόλις τελειώσουν οι διαδικασίες του διαζυγίου δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζεται μια σχέση που είχε τερματιστεί νομικά. Φαντάζομαι τι μπορεί να ένιωσε μαθαίνοντας τη μοίρα του ανθρώπου με τον οποίο είχε μοιραστεί ένα κομμάτι της ζωής της.
Μετά σκέφτηκα το νεκρό άντρα με τις πυτζάμες, με μοναξιά τόσο υπερβολική που για είκοσι χρόνια κανένας σ’ ολόκληρο τον κόσμο δεν είχε καταλάβει ότι είχε εξαφανιστεί απλά χωρίς να αφήσει ούτε ένα ίχνος. Και το συμπέρασμά μου είναι ότι χειρότερο από το να νιώθεις πείνα και δίψα, χειρότερο από το να μείνεις άνεργος, το να υποφέρεις από την αγάπη, απελπισμένος μετά από μια ήττα – χειρότερο από όλα αυτά είναι να νιώθεις ότι κανένας, απολύτως κανένας σε τούτον τον κόσμο δε νοιάζεται για σένα.
Ας πούμε όλοι μια σιωπηλή προσευχή τώρα για το νεκρό άντρα κι ας τον ευχαριστήσουμε που μας έκανε να καταλάβουμε πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι μας.
Οι Σκαντζόχοιροι και η Μοναξιά
Διακήρυξη Δικαιωμάτων των Ζώων
Άρθρο 1
Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.
Άρθρο 2
Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις για το καλό των ζώων. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο.
Άρθρο 3
Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική πρέπει να γίνεις στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμιά πρόκληση αγωνίας του ζώου.
Άρθρο 4
Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο (γη, θάλασσα, αέρας) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού.
Άρθρο 5
Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.
Άρθρο 6
Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα. Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.
Άρθρο 7
Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.
Άρθρο 8
Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός, κ.λπ. αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα, από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.
Άρθρο 9
Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.
Άρθρο 10
Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.
Άρθρο 11
Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.
Άρθρο 12
Κάθε πράξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί γενοκτονία, έγκλημα απέναντι στο είδος. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.
Άρθρο 13
Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και το σινεμά, με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται
Άρθρο 14
Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν απ' τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Τρίφωνο - Να μ' αγαπάς
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά
γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ’ όλα αυτά
Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό
Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν
και με αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν
Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά (τα λάθη μου όλα)
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά (μ΄αρέσουν όλα)
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός
Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί (να με φιλάς)
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η. (ως το πρωΐ)
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή
Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου δίναν ραντεβού
Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά
κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού
Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά
κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού
Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειναι γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί…
Τα χρυσαφένια λέπια του κροκόδειλου (Μαλβίνα Κάραλη)
"...Για τι θες να μιλήσουμε; Για τσάντες ή για άντρες; Μην απαντάς: Άντρες. Εσένα τι συνειρμό σού κάνει το λήμμα άντρας; Συγκεντρώνομαι. Άντρας είναι ένας, όταν είναι άντρας μου, λέω. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.-Υπάρχουν εν τούτοις κι άλλα, μικρά και ανάξια, δευτερεύοντα χαρακτηριστικά που ορίζουν τον άντρα, με ειρωνεύτηκε (νομίζω) η γυναίκα.
-Αυτά δεν με αφορούν, αλλά αν θες...
Κατ' αρχήν ο άντρας καπνίζει και πίνει. Το έλεγε η γιαγιά μου, ήταν αλάνθαστη η γριά. Ύστερα δεν τον πιάνουν κότσο εκεί που πιάνουν εσένα. Σου λέει: "Άσε θα πάω εγώ να τους μιλήσω". Ακόμα και αν είναι ενάμιση μέτρο άντρας, πρέπει να σου δημιουργεί τη βεβαιότητα πως μπορεί και να τους δείρει στην εφορία.
...Ο άντρας πρέπει να έχει αντίληψη του κόσμου για να συνεχίζεις εσύ να ζεις ξέγνοιαστα. Αυτή είναι, ίσως, η πιο φεμινιστική αρχή. Κάθεσαι στο μπουντουάρ και κάνεις νύχι. Που εκείνη την ώρα τίποτε δεν θέλεις να σε διασπάσει. Ο σωστός άντρας έρχεται με τα χαρτιά από την τράπεζα και σου λέει: "Εδώ υπόγραψε. (Γιατί ξέρει και σωστά ελληνικά, δεν τον πήραμε τυχαία). Εδώ, παιδί μου, σου λέω, πάνω από τη γραμμούλα..." Εκείνη την ώρα -καταλαβαίνεις, δεν καταλαβαίνεις- σαν να σου δίνει ένα υποχθόνιο σήμα, ώστε να αρχίσεις να κάνεις γυναικεία: "πού να υπογράψω άντρα; Εδώ; Κάτσε να στεγνώσει πρώτο το νύχι, μην κάνω μουντζαλιά και δεν το παίρνουνε".
Τότε ο σωστός άντρας θα πει: "Άσε καλύτερα. Υπογράφω εγώ. Και θα γίνει πλαστογράφος... Το κάνει για να μην χαλάσεις το πεντικιούρ; Επειδή σε περνάει για τελείως ηλίθια; Επειδή αταβιστικά κάτι τον σπρώχνει;
Το συμπέρασμα είναι ένα: αυτή η κατάσταση σε βολεύει, γυναίκα. Άρα ο άντρας είναι ο σωστός. Βεβαίως, για να μη σε ξεγελάω, όλα αυτά τα πρακτικά μπορώ, αν ασκηθώ, να τα κάνω και μόνη μου. Αλλά είναι αυτή η άχαρη διανομή, η διανομή που ονειρεύτηκα; "Που προχωράς μέσα στο πλήθος, χλομή, γκρίζα γυναίκα, που κανείς δεν σε φροντίζει;" Σαίξπηρ, κουκλάκι μου...
..."Πήγαινε πιες νερό, δεν ήπιες όλη μέρα". Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα... Διόλου πια με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο, το ίδιο κάνει. Μόνο εκείνο το "δεν ήπιες νερό όλη μέρα". Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα: "Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο" - καταλήγω:
Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν σ' αφήνει να ξεραθείς... Να μαραθείς, είπα. Να ξεραθείς -είπε αυτή- και έχει διαφορά. Που ένα ποτήρι με νερό φτάνει για να την κάνει.
..."Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει. Ιδίως να μην μπει στη λογική να σου φέρει αυτή εκείνο το ποτήρι το νερό που λέγαμε..."
Ιστορίες για το Χειμώνα (Τάσος Λειβαδίτης)
(γι' αυτό τα βράδια σωπαίνουμε κι αφουγκραζόμαστε το σκοτάδι) — ώ μελαγχολία του απείρου - ας σηκώσουμε το ποτήρι μας κι ας πιούμε εις υγείαν της συμπόνιας, γιατί δε θα γνωρίσει ποτέ ο ένας τον άλλον σαν τη μητέρα το ίδιο βράδυ που πέθανε ο πατέρας πήρε απ’ το συρτάρι κάτι κοριτσίστικες κορδέλες και τις έδεσε στα μαλλιά της για να δείξει ότι ο κόσμος δε χάθηκε ακόμα κι ότι ίσως έχουμε καιρό.
Άλλα ας αφήσουμε τις ελπίδες μας γι' αύριο κι ας κοιτάξουμε πίσω απ’ τον καναπέ, εκεί που συμβαίνουν τα μεγάλα γεγονότα όπως τα πρώτα μας δάκρυα — κι αργότερα έπρεπε να υποφέρω για να κρύβω τη μεγάλη αποστολή μου ώσπου στο τέλος αγάπησα κι αυτό το ωραίο δέντρο στον κήπο έτσι δεν ξέχασα ποτέ πως κάποιος πολύ σοβαρός λόγος με είχε
φέρει στη γη ενώ στο βάθος κάθε νύχτας μου υπάρχει ένα μυστικό που φοβάμαι να το ανακαλύψω. Υπερβολές, θα πείτε. Όμως γι' αυτό θα 'χουμε ιστορίες για όλο το χειμώνα.
Mad World....!!! (Ευχαριστώ, Αλίκη!!!!)
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους μου στέλνουν e - mail , γιατί: 1. Σταμάτησα να πίνω Coca Cola, αφού έμαθα ότι χρησιμοποιείται για να καθαρίζουν τους λεκέδες στα WC. 2. Σταμάτησα να καταναλώνω ότι είχαμε στο ψυγείο γιατί το σελοφάν και τα τάπερ έχουν ουσίες που σου τρώνε τα σωθικά. Πέταξα και το φούρνο μικροκυμάτων γιατί είχα μια βόμβα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. 3. Δεν πάω πλέον κινηματογράφο, για να μην κάτσω σε κάθισμα που ίσως να έχει καρφίτσα που φέρει τον ιό του AIDS. 4. Δεν αγοράζω πια από ντελικατέσσεν σπιτικά ντολμαδάκια της κυρά-Μαρίας από τότε που διάβασα ότι είναι της κονσέρβας και με δουλεύουν. 5. Μυρίζω άσχημα, αφού δεν βάζω πλέον αποσμητικό διότι ίσως μου προκαλέσει καρκίνο. Δεν λούζομαι γιατί φοβάμαι τις εγκεφαλίτιδες. 6. Δεν παρκάρω πλέον το αυτοκίνητό μου στα supermarkets, ούτε μετακινούμαι με το μετρό διότι ίσως κάποιος μου δώσει να δοκιμάσω κάποιο άρωμα ή μου βάλει σπρέι, για να με βιάσει ή/και ληστέψει αργότερα. 7. Δεν απαντώ το κινητό μου, διότι ίσως μετά μου πουν να πάρω σε κανένα παράξενο νούμερο και μου έρθει μετά ο λογαριασμός με κλήσεις σε Τζούνω στην Αλάσκα, Χαράρε ή Τιχουάνα. Από τότε μάλιστα που έμαθα ότι μπορεί κάποιος να σε παρακολουθεί, ακόμα και αν το έχεις κλειστό, στο σπίτι μιλάμε με σημειωματάκια. 8. Δεν πίνω πλέον ποτά από τενεκεδάκι, διότι φοβάμαι ότι ίσως μου προκαλέσουν κάποια ασθένεια διότι έμαθα ότι τα χρησιμοποιούν οι αρουραίοι για να κάνουν κακά επάνω τους. 9. Όταν βγαίνω έξω σε κάποιο κλαμπ, δεν κοιτάζω κανέναν, ακόμα και αν είναι ωραία γυναίκα, διότι ίσως μετά μου δώσει ναρκωτικά, με πάρει σε κάποιο ξενοδοχείο και μου βγάλει το συκώτι ή άλλο όργανο για να το πουλήσει στη μαύρη αγορά και ξυπνήσω σε μια μπανιέρα γεμάτη παγάκια. 10. Κατέθεσα όλες τις οικονομίες μου στον λογαριασμό της Αmy Bruce, που είναι άρρωστη στο νοσοκομείο, 7.000 περίπου φορές. Είναι αξιοθαύμαστο, αυτό το παιδί είναι 8 χρόνων από το 1995!!! 11. Δεν τρώω πια χάμπουργκερ στα Mc Donald's γιατί δεν είναι πραγματικό κρέας. 12. Δεν τρώω πια κρέας από τότε που είδα σε εκείνο το e-mail με τι ταΐζουν τα μοσχάρια και τις αγελάδες. Εννοείται ότι έκοψα και το γάλα αφού διάβασα ότι στα σούπερ μάρκετ πουλάνε, με μαιμουδιά, ληγμένο. Εννοείται ότι μετά το mail που έδειχνε ότι ποτίζουν τα λαχανικά με ακάθαρτα νερά, τα έκοψα και αυτά. 13. Από τα πολλά mails με τσόντες που λαμβάνω, γέμισα κόμπλεξ από τα μεγέθη των ανδρικών μορίων και τα καμασουτρικά που είδα..που ντρέπομαι πια να πηδήξω. 10. Έγραψα το όνομά μου περίπου 3.000 φορές σε μια λίστα για να σώσω ένα σπάνιο είδος σκίουρου και άλλες 34.967 για να επιστρέψουν οι Άγγλοι τα Ελγίνεια. 11. Έχω μαζέψει περίπου 3.000 χρόνια με κακή τύχη, 18 χρόνια σεξουαλικής ανικανότητας, οι δικοί μου έχουν αρρωστήσει βαριά 7.954 φορές, και έχω πεθάνει 67 φορές από τα chain letters που μου έστειλαν. Υ.Γ. ΑΝ ΔΕΝ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ Ε-ΜΑΙL ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 10 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΣΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 8.500.000 ΑΤΟΜΑ, ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΥΡΙΟ ΣΤΙΣ 18:34 ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΕΝΑΣ ΑΡΑΠΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΚΑΙ ΘΑ ΠΗΔΗΞΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΑΣ. |
