Subscribe
Παιδιά που άλλαξαν τον κόσμο
Άννα Φρανκ (1929 – 1945)
Η Annelies Marie “Anne” Frank ήταν μια γερμανικής καταγωγής εβραία από την πόλη της Φρανκφούρτης. Έλαβε τεράστια, διεθνή φήμη μετά θάνατον σαν αποτέλεσμα της έκδοσης του
ημερολογίου της. Μέσα σ’ αυτό καταγράφει τις εμπειρίες της, ενώ βρισκόταν κρυμμένη κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής της Ολλανδίας κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Άννα και η οικογένειά της μετακόμισαν στο Άμστερνταμ το 1933 αφού οι Ναζί είχαν αρχίσει να κερδίζουν δύναμη στη Γερμανία, και παγιδεύτηκαν εκεί μετά την κατοχή της Ολλανδίας, το 1940. Κι ενώ ο διωγμός των εβραίων αυξανόταν, η οικογένεια βρήκε καταφύγιο τον Ιούλιο του 1942 στα κρυφά δωμάτια της εταιρίας όπου δούλευε ο πατέρας, Όττο Φρανκ. Μετά από 2 χρόνια, η κρυψώνα τους προδόθηκε και μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Επτά μήνες μετά τη σύλληψη, η Άννα Φρανκ πέθανε από τύφο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Bergen-Belsen, μόλις λίγες μέρες μετά το θάνατο της αδερφής της, Μαργκώ Φρανκ. Ο πατέρας τους, Όττο, ο μόνος επιζών της οικογένειας, επέστρεψε στο Άμστερνταμ μετά τον πόλεμο και ανακάλυψε ότι το ημερολόγιο της Άννας είχε διασωθεί, και μετά από πολλές προσπάθειές, κατάφερε να το εκδώσει το 1947. Μεταφράστηκε από τα ολλανδικά και εκδόθηκε πρώτα στην Αγγλία το 1952 με τίτλο «Το Ημερολόγιο Ενός Μικρού Κοριτσιού». Η Άννα Φρανκ έχει αναγνωριστεί για την ποιότητα γραφής της και έχει γίνει ένα από τα πιο γνωστά και συζητημένα θύματα του Ολοκαυτώματος.
Χέκτορ Πίτερσον(1964 – 1976)
Ο Χέκτορ Πίτερσον(1964 – 16 Ιουνίου 1976) έγινε συμβολική εικόνα της εξέγερσης στην πόλη Soweto στο απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής το 1976, όταν η φωτογραφία του Sam Nzima που απεικόνιζε το νεκρό Χέκτορ στα χέρια ενός συμμαθητή του, έκανε το γύρο του κόσμου. Σκοτώθηκε σε ηλικία 12 ετών όταν η αστυνομία άνοιξε πυρ σε μαθητές που διαδήλωναν. Για χρόνια, η 16η Ιουνίου ήταν σύμβολο αντίστασης στην σκληρότητα της κυβέρνησης του απαρτχάιντ. Σήμερα είναι γνωστή σαν Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας – μια μέρα κατά την οποία οι νοτιοφρικανοί τιμούν τους νέους και φροντίζουν τις ανάγκες τους. Στις 16 Ιουνίου του 2002 εγκαινιάστηκε το Μουσείο στην Μνήμη του Χέκτορ Πίτερσον κοντά στο σημείο όπου πυροβολήθηκε, προς τιμή δική του και όλων όσων πέθαναν κατά την εξέγερση του 1976.
Νκόσι Τζόνσον
(1989 – 2001)
Ο Νκόσι γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη ανατολικά του Γιοχάνεσμπουργκ το 1989 και
δε γνώρισε ποτέ τον πατέρα του. Ήταν εκ γενετής φορέας του AIDS, και υιοθετήθηκε από την Gail Johnson, μια υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων στο Γιοχάνεσμπουργκ, όταν η μητέρα του, εξασθενημένη από την ασθένεια, ήταν πια ανήμπορη να τον φροντίσει. Ο Νκόσι τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας για πρώτη φορά το 1997, όταν ένα δημόσιο σχολείο του Μέλβιλ (προάστιο του Γιοχάνεσμπουργκ) αρνήθηκε να τον δεχτεί εξαιτίας της αρρώστιας του. Το γεγονός προκάλεσε αναταραχές ως τα υψηλότερα πολιτικά στρώματα – αφού το Σύνταγμα της Νοτίου Αφρικής απαγορεύει τις διακρίσεις λόγω ασθενειών – και το σχολείο αργότερα ανακάλεσε την απόφασή του. Ο Νκόσι ήταν ο βασικός ομιλητής στο 13ο Διεθνές Συνέδριο για το AIDS, όπου ενθάρρυνε τα θύματα της αρρώστιας να αποκαλυφθούν και να ζητήσουν ίση μεταχείριση. Η ομιλία του τελείωνε ως εξής: ‘Νοιαστείτε για εμάς και δεχτείτε μας – είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα. Είμαστε φυσιολογικοί. Έχουμε χέρια. Έχουμε πόδια. Μπορούμε να περπατάμε, μπορούμε να μιλάμε, έχουμε ανάγκες όπως όλους – μη μας φοβάστε – είμαστε όλοι ίδιοι’. Ο Νέλσον Μαντέλα αναφέρθηκε στον Νκόσι σαν ‘σύμβολο του αγώνα για ζωή’. Έλαβε την 5η θέση ανάμεσα στους Μεγαλύτερους Νοτιοαφρικανούς. Ως τη στιγμή του θανάτου του, ήταν το μόνο, εκ γενετής οροθετικό παιδί με τόσο μεγάλη διάρκεια ζωής.
Με τη μητέρα του, ο Νκόσι ίδρυσε ένα ξενώνα για οροθετικές μητέρες και τα παιδιά τους, το Καταφύγιο του Νκόσι, στο Γιοχάνεσμπουργκ. Το Νοέμβριο του 2005, η Gail, η θετή του μητέρα, τον εκπροσώπησε όταν έλαβε μετά θάνατον το Διεθνές Βραβείο Παιδικής Ειρήνης από τα χέρια του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Το Καταφύγιο του Νκόσι έλαβε 100.000 δολάρια από το Ίδρυμα KidsRights, καθώς επίσης και ένα αγαλματίδιο το οποίο ονομάστηκε ‘Νκόσι’ προς τιμήν του Νκόσι Τζόνσον. Η ζωή και το έργο του είναι θέμα του βιβλίου ‘We Are All The Same’ του Jim Wooten.
Τα χέρια (της Τζίνας Δαβιλά - Αναδημοσίευση από το www.protagon.gr))
Πόσα και πόσα τραγούδια δεν έχουν γραφτεί για τα χέρια . Ό,τι πιο αγαπημένο μου σ’ ένα άνθρωπο είναι τα χέρια. Αγαπώ τα μάτια που λένε πάντα την αλήθεια, ακόμα και όταν αχνοφέγγει εκείνη η σπιρτάδα της λατρείας ή της πονηριάς, αγαπώ το μυαλό, που με εξιτάρει και με βάζει σε άλλα προσωπικά μονοπάτια, αγαπώ τη μιμόγλωσσα, τις κινήσεις του κορμιού που δείχνουν τη στάση ζωής, λατρεύω όμως τα χέρια που δημιουργούν, στολίζουν, χαϊδεύουν, αγκαλιάζουν. Όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο τον κοιτώ πρώτα στα μάτια για να φυλακίσω το βλέμμα, αν μου ταιριάζει, και μετά περιεργάζομαι τα χέρια. Πώς κινούνται, πώς πιάνουν ένα ποτήρι, πώς ανάβουν ένα τσιγάρο, πόσο δυναμικά ή νωχελικά κινούνται.
Στα χέρια βρίσκω έναν απίστευτο ερωτισμό. Τα χαζεύω όσο πιο διακριτικά μπορώ από τον βραχίονα και κάτω. Λατρεύω οι άνδρες να φορούν πουκάμισα με γυρισμένα μανίκια - δυό φορές, όχι παραπάνω- που μου δίνουν τη δυνατότητα να περιεργάζομαι το δέρμα τους και τα χέρια τους. Απεχθάνομαι τα αποτριχωμένα, τρελαίνομαι με τα εκείνα που έχουν δυνατό βραχίονα και μου επιβεβαιώνουν δημιουργικότητα. Πάω στα δάχτυλα. Μακριά, με καλοσχηματισμένα νύχια. Πόσες και πόσες αλήθειες δε λένε τα χέρια. Μακριά νύχια στο δεξί: παίζει έγχορδο. Δάχτυλα που είναι λεπτά: ασχολούνται και κάτι ευγενές. Δάχτυλα πιο χοντρά: κάνουν χειρωνακτική δουλειά. Παλάμες με ρόζους: χέρια πολυδουλεμένα. Νύχια φαγωμένα: ανασφάλεια, προβληματισμός. Νύχια στραβοκομμένα: ατημέλητος χαρακτήρας, μη επιμελής.
Όταν χαζεύω τα χέρια των ανθρώπων προσπαθώ να μαντέψω τι κάνουν καλά. Κατασκευάζουν; Ζωγραφίζουν; Γράφουν; Βάφουν; Μαγειρεύουν; Ταΐζουν ένα παιδί; Απλώνουν ρούχα; Φυτεύουν ένα λουλούδι; Χτίζουν; Χτυπούν; Αγκαλιάζουν; Είναι γεννημένα για την προσφορά ή μπαίνουν στις τσέπες και ξεχνούν να βγουν; Προεκτείνονται για μια μεγάλη αγκαλιά και ένα τρυφερό χάδι; Ζουν δηλαδή; Εκεί βρίσκω την ιστορία του καθενός. Και αν δεν μπορώ εύκολα να τη βρω, τη ζωγραφίζω στο μυαλό μου. Φαντάζομαι το καλό τους και το κακό τους. Την τρυφερότητα και την οργή τους.
Ό,τι είμαστε και δεν είμαστε το επιβεβαιώνουν τα χέρια μας. Το καλό, το κακό, το αναποφάσιστο, το σκληρό, το αγενές, το καλλιτεχνικό, το φοβισμένο. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας, η ολοκλήρωση της κάθε σκέψης και συναισθήματός μας. Αδυναμία μου είναι τα χέρια που δημιουργούν, φτιάχνουν έστω και ένα μανταλάκι ή μια καρφίτσα ραπτικής. Λατρεύω τα χέρια που κάνουν έργο που ποτίζεται από την ψυχή του ανδρός. Του άρρενος και του θήλεος. Και ερωτεύομαι τα χέρια των ανθρώπων, τα ευλογημένα χέρια. Πάντα ο ενδόμυχος φόβος μου είναι να πάψουν να κινούνται. Όταν φύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή στέκομαι και παρατηρώ τα χέρια του, όπως είναι σταυρωμένα. Αδύναμα για να κάνουν οτιδήποτε. Και γυρνώ πίσω στη ζωή του για να δω την ιστορία του. Όποια και αν είναι αυτή. Ποιον χάιδεψαν, ποιον συντρόφεψαν τις νύχτες, πότε χτύπησαν οργισμένα ένα τραπέζι, πότε σκούπισαν δύο δάκρυα. Και λυπάμαι τόσο πολύ όταν τα βλέπω ακίνητα.Τότε ένας άλλος μικρός θάνατος συντελείται μέσα μου.
Lao Tzu
Η κοκκινοσκουφίτσα και οι τρεις παραμυθοφύλακες
Μετά τα δραματικά γεγονότα η Κοκκινοσκουφίτσα αποφάσισε να προσλάβει τρεις παραμυθοφύλακες για λόγους προστασίας। Στην αρχή ήταν καλά. Περπατούσε άφοβα στο δάσος και ένιωθε ελεύθερη. Προφανώς είχε μπερδευτεί, γιατί άλλο είναι να είσαι ελεύθερος και άλλο να νιώθεις ελεύθερος. Δε πέρασε πολύς καιρός και κατάλαβε πως ελευθερία δεν σημαίνει να περπατάς άφοβα στο δάσος.
Αυτό το μονοπάτι είναι επικίνδυνο. Καλύτερα να το αποφύγουμε. Έλεγε ο ένας φρουρός. Αυτό το μονοπάτι δεν είναι ασφαλές. Απαγορεύεται.“Συνιστούσε” ο δεύτερος. Αυτό το μονοπάτι είναι ύποπτο। Τόνιζε ο τρίτος. Και η Κοκκινοσκουφίτσα υπάκουε. Στην αρχή με ευγνωμοσύνη, στη συνέχεια με επιφύλαξη και στο τέλος με φόβο που ολοένα μεγάλωνε καθώς πρόσεξε πως οι παραμυθοφύλακες, ενώ στην αρχή την συνόδευαν από απόσταση, σιγά – σιγά όλο και πλησίαζαν, πλησίαζαν, μέχρι που έφτασαν να την κρατάνε από το χέρι, μετά από τους ώμους, τον λαιμό, στο τέλος της έπιασαν τον κώλο και ένα βράδυ που τόλμησε να βγει βόλτα μόνη στο «απαγορευμένο» ξέφωτο την βίασαν εν βρασμώ ψυχής όπως “αποδείχτηκε” στο δικαστήριο.
Μετά τα δραματικά γεγονότα η Κοκκινοσκουφίτσα αποφάσισε να προσλάβει φρουρούς για να παρακολουθούν τους παραμυθοφύλακες. Στην αρχή ήταν άσχημα αλλά στο τέλος η Κοκκινοσκουφίτσα έμαθε να φοβάται την ελευθερία της …
Γιώργος Χειμωνάς: "Η αβοήθητη μοναξιά του άντρα"
ΑΜΛΕΤ
Η φίλη μου Ρ. έκλεισε τη συζήτηση για έναν κοινό μας φίλο ομοφυλόφιλο και τα αδιέξοδά του, με το γνωστό οξύ και θρασύ της χιούμορ: «Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ομοφυλόφιλοι. Αν δεν υπήρχαν, εσείς οι άντρες θα περνούσατε έτσι από τη ζωή, χωρίς να σας έχει αγαπήσει κανένας».
Έφερα στον νου μου πάμπολλες λατρευτικά αφοσιωμένες αγάπες γυναικών προς άντρες που θα διέψευδαν αμέσως τον, εξεζητημένο άλλωστε, ισχυρισμό της Ρ। και ταυτόχρονα, ωστόσο, σκέφθηκα τη διαφορετικότητα των γυναικείων και ανδρικών συναισθημάτων, ιδίως των ερωτικών. Στην ιδανική ερωτική σχέση της η γυναίκα εξαντλεί όλα τα αιτήματα της δικαίωσής της, ως προσώπου προπαντός, αλλά και ως ύπαρξης ή, έστω, εξασφαλίζει τον ουσιωδέστερο όρο για να προχωρήσει απερίσπαστη προς ό,τι θεωρεί επιτυχία για τον δημιουργικό εαυτό της. Ενώ για τον άντρα, στην αντίστοιχη περίπτωση, περισσεύουν πολλά (και μάλλον τα σημαντικότερα γι' αυτόν) τέτοια αιτήματα που, θά 'λεγε κανείς, η ερωτική δικαίωση μοιάζει να τα κάνει ακόμη πιο επιτακτικά. Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα είναι ικανή, και ώριμη, για την ιδανικότητα της ερωτικής σχέσης, τοποθετώντας εκεί, με πολλή υγεία κι ακόμα περισσότερη υγιεινή, ολόκληρη τη φυσιολογία της ανθρώπινης κατάστασης ο άντρας όμως όχι.
Σημαίνει ακόμα, πέρα από την ολιγάρκεια της πρώτης και την απληστία του δευτέρου, ότι ο άντρας πάσχει από μια χρόνια, ανεκπλήρωτη φιλοδοξία ανόρθωσης, που ξεπερνάει κατά πολύ το σπουδαίο γεγονός της ανόρθωσης του ανθρωπίνου όντος στα δύο του κάτω άκρα, όπου η γυναίκα πιστεύει, και πολύ σωστά, ότι μ' αυτό τέλειωσε οριστικά κάθε ιστορία περαιτέρω ανόρθωσης. Και προφανώς αυτή η φιλοδοξία πρέπει να υπαγορεύεται από μια λειτουργία, αμιγώς αρσενική, επικράτησης και θριάμβου, η οποία, τουλάχιστον στο επίπεδο των φυσικών προδιαγραφών του φύλου, λείπει από τη γυναίκα σαν περιττή. Ο θρίαμβός της εξάλλου στη σχέση της είναι με το παραπάνω αρκετός, μια και η γυναίκα πάντα θριαμβεύει στη σχέση της με τον άντρα· ο μόνος τρόπος να θριαμβεύσει ο άντρας είναι να αρνηθεί να μπει σ' αυτήν.
Το γεγονός είναι ότι η γυναίκα είναι σκανδαλωδώς ευνοημένη από τη φύση. Βρίσκεται πιο κοντά της, την έχει πάντα με το μέρος της η φύση συνεχίζεται μέσα της, χρησιμοποιεί το σώμα της για ν' αναπαραχθεί. Ας μην το ξεχνάμε: η γυναίκα έχει συγγένεια με το φως του φεγγαριού (που στον άντρα προκαλεί την επιληψία), με τις παλίρροιες των ωκεανών. Ο άντρας είναι αφύσικος, τεχνητός. Κατασκευασμένος μέσα σ' ένα ανοίκειο γυναικείο ικρίωμα, το σώμα της μητέρας του, κατασκευασμένος ακόμα από εντολές κύρους και εξουσίας, «ανδρισμού» και αντοχής, τις οποίες, στη διάρκεια της σύντομης ζωής του, είναι καταναγκασμένος πειθήνια και καθημερινά να εκτελεί. Κι ας μην επικαλεστεί κανείς τις κοινότοπες ιστορικοκοινωνικές αιτιότητες ασφαλώς ισχύουν, αλλά βασίζονται στους δεδομένους, βιολογικούς χαρακτήρες του φύλου του.
Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μη έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημά της ούτε καν έξοδο αίματος, όπως εκείνη, παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστο· κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ, ούτε κατά την ερωτική του δράση, οπότε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτη δική του σιωπή, που είναι η ηδονή. Αντίθετα, το σώμα της γυναίκας, προτού κι αυτό απουσιάσει από την ερωτική ένωση, είναι ένα σώμα πάντα ανοιχτό ο υπέροχος αυτός κάλυκας που είναι φτιαγμένος για να υποδέχεται και για να περιβάλλει.
Κι αφού η γυναίκα τον άντρα μονάχα να τον αγαπάει μπορεί και τίποτε άλλο, θα κάνω εγώ, ένας άντρας, το εγκώμιο γι' αυτό το αυτοδημιούργητο θαύμα που είναι ο άντρας. Χαριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το ανεκτίμητο (και κατ' εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της, που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της. Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε, ακόμα θα περιπλανιόταν, θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες των επικών του φαντασιώσεων ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει, μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο ανδροκτόνο εργαλείο αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το, όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες, που χάρη σ' αυτές και αποκλειστικά μ' αυτές ο άντρας επιβιώνει.
Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο. Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής, εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός, πολύ τελειότερα απ' ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα: χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου, δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος. Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσία· ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού. Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λορραίνης ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλείες. Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του εύθραυστος και χωρίς σε αντίθεση με τη γυναίκα να επιζεί του θρυμματισμού του· ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους· από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος. Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών. Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν. Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε.
Και λυπηθείτε τον, με την πιο ευγενικιά, την πιο τρυφερή λύπη, γι' αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του. Δείτε τον, παραμερίζοντας τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του, τα απελπισμένα χάδια της μάνας του παραμερίστε τα όλα: τα αφηρημένα αγγίγματα της γυναίκας του, τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του και δείτε τον σε όλη του την ανέχεια. Και μη του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί.
Μια νεκρολογία
[Το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με τον πλήρη τίτλο “Μια Νεκρολογία που δημοσιεύτηκε στους Times του Λονδίνου”]
Σήμερα πενθούμε το θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης,της Κοινής Λογικής, η οποία μας συντρόφευε για πολλά χρόνια. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα την ηλικία της αφού το μητρώο γέννησής της έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Θα τη θυμόμαστε ως κάποια που μας δίδαξε πολύτιμα μαθήματα όπως αυτά:
-Έχε την κοινή λογική να προστατεύεσαι,
-Γιατί το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι,
-Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη και
-Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο.
Η Κοινή Λογική έζησε σύμφωνα με απλές, συνετές οικονομικές πολιτικές (μη ξοδεύετε περισσότερα απ' αυτά που κερδίζετε) και αξιόπιστες στρατηγικές (υπεύθυνοι είναι οι ενήλικες κι όχι τα παιδιά).
Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία όταν τέθηκαν σε ισχύ καλοπροαίρετοι αλλά αυταρχικοί κανονισμοί. Αναφορές για ένα 6χρονο αγόρι που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση επειδή φίλησε μια συμμαθήτριά του, για εφήβους που αποβλήθηκαν από το σχολείο επειδή χρησιμοποίησαν στοματικό διάλυμα μετά το γεύμα και για έναν δάσκαλο που απολύθηκε επειδή επέπληξε έναν απείθαρχο μαθητή, απλώς επιδείνωσαν την κατάστασή της.
Η Κοινή Λογική έχασε έδαφος όταν γονείς επιτέθηκαν σε δασκάλους επειδή έκαναν τη δουλειά που οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν αναφορικά με την πειθάρχηση των ανυπάκουων παιδιών τους.
Η υγεία της επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν τα σχολεία υποχρεώθηκαν να παίρνουν τη γονική συναίνεση για να βάλουν αντηλιακό ή να δώσουν μια ασπιρίνη σ' ένα μαθητή αλλά δεν μπορούσαν να ενημερώσουν τους γονείς όταν μια μαθήτρια έμενε έγκυος και ήθελε να κάνει έκτρωση.
Η Κοινή Λογική έχασε τη θέληση για ζωή όταν οι εκκλησίες έγιναν επιχειρήσεις και οι εγκληματίες τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης από τα θύματά τους.
Η Κοινή Λογική δεν κατάφερε να ξεπεράσει το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν μπορούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από ένα διαρρήκτη μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, αλλά ο διαρρήκτης μπορούσε και να σε μηνύσει για βιαιοπραγία.
Η Κοινή Λογική παραιτήθηκε τελικά από κάθε θέληση για ζωή όταν μια γυναίκα που τάχα δεν κατάλαβε ότι ένα αχνιστό φλιτζάνι καφέ ήταν ζεστό, έχυσε λίγο στην ποδιά της κι ανταμείφθηκε άμεσα μ' έναν τεράστιο διακανονισμό.
Πριν από το θάνατο της Κοινής Λογικής είχε προηγηθεί ο θάνατος των γονιών της, της Αλήθειας και της Εμπιστοσύνης, της συζύγου Σύνεσης και των παιδιών της Ευθύνης και Λογικής.
Έχουν επιζήσει τα 4 ετεροθαλή αδέλφια της:
-Ξέρω τα Δικαιώματά μου
-Το Θέλω τώρα
-Κάποιος άλλος φταίει
-Είμαι θύμα
Στην κηδεία της δεν παρευρέθησαν πολλοί καθώς ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι απεβίωσε. Αν τη θυμάστε ακόμα, προωθήστε το. Αν όχι, συνταχθείτε με την πλειοψηφία και μην κάνετε τίποτα.
Ο φιλόσοφος και ο Λύκος (απόσπασμα από το βιβλίο του Mark Rowlands)
Παίρνουμε το λύκο και τον κάνουμε σκύλο. Παίρνουμε τον άγριο ταύρο και τον κάνουμε βόδι. Παίρνουμε το άγριο άλογο και το ευνουχίζουμε. Κάνουμε τα άλλα ζώα αδύναμα για να μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Και είμαστε το μόνο είδος στο ζωϊκό βασίλειο που εφαρμόζει αυτήν την τακτική.
Η ζωή είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη διαδικασία που ξεχωρίζει τους δυνατούς από τους αδύναμους. Η ζωή είναι κακή μέχρι το κόκκαλο. Αυτό που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους, όμως, είναι ότι πήραν την σκληρότητα της ζωής, την εκλέπτυναν και την ενίσχυσαν. Την ανέβασαν σε υψηλότερο επίπεδο.
Αν πρέπει να χαρακτηρίσουμε τον άνθρωπο με μία πρόταση θα πρότεινα το εξής: Ο άνθρωπος είναι το ζώο το οποίο κατασκευάζει την δυνατότητα της κακίας του.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Mark Rowlands "Ο φιλόσοφος και ο λύκος"
