Subscribe
Μια δασκάλα της Δευτέρας δημοτικού, είπε στους μαθητές της να γράψουν μια έκθεση με θέμα:
” ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ”.
Στο τέλος της ημέρας , καθώς βαθμολογούσε τις εκθέσεις, διάβασε μια που την έκανε να κλάψει.
Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι,τη ρώτησε
“Τι συμβαίνει?” Αυτή απάντησε.”Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου.”
“ΘΕΕ ΜΟΥ, ΑΠΟΨΕ ΣΟΥ ΖΗΤΑΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ.
ΝΑ ΕΧΩ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΧΩΡΟ .
ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ.
ΝΑ ΜΕ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΩ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ Η ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΟΤΑΝ ΔΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.
ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΘΑΧΩ ΤΗ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ.
ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΜΕΝΗ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΝΟΕΙ…
ΘΕΛΩ Τ’ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΩΡΕΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ, ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ, ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΜΕΝΑ.
ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΚΑΝΕ ΜΕ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ ΟΛΟΥΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ.
ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΕ ΖΗΤΩ ΠΟΛΛΑ..ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑ ΜΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!!”.
Εκείνη τη στιγμή ο σύζυγος ειίπε.”Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε:
“Αυτή η έκθεση είναι του γυιού μας!..”
5 σχόλια:
...μάλλον έπεσε ξερός κάτω ο μπαμπάς ¨:)))))
Μεγάλο έργο η σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών....,τεράστιο !
Κανένα σχολείο δε μπορεί να σ'εκπαιδεύσει σ'αυτό, κανένα βιβλίο και κανείς άλλος...Βγαίνουν μέσα σ'αυτήν όλα τα βιώματα των γονιών, τα άγχη ,τα νεύρα , οι λαχτάρες, οι αγωνίες, οι ευθυνοφοβίες, ...τα πάντα.
ΜΟΝΟΝ ΕΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΤΑ ΛΙΓΩΤΕΡΑ ΛΑΘΗ ΣΤΗΝ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ......Η Α Γ Α Π Η !
Δε θα μπορούσα να το πω καλύτερα, Αλίκη μου... Εμείς οι ενήλικες, ξεχνάμε πως τα παιδιά είναι προσωπικότητες ξεχωριστές, ότι έχουν συναισθήματα και σκέψεις... Δε χρειάζονται τίποτα περισσότερο από το χρόνο μας, την προσοχή μας και την αγάπη μας για να ανθίσουν και να φτιάξουν ένα καλύτερο κόσμο απ' το δικό μας!
'Οτι χρειάζονται όλα αυτά που είπες , είναι το μόνο σίγουρο. 'Ομως οι γονείς έχουν στη σύγχρονη κοινωνία όλο και λιγώτερο χρόνο για φροντίδα και προσοχή κι η αγάπη τους δε βρίσκει δρόμο για να φανεί μέσα στη σκληρή καθημερινότητα που ζουν...Δυστυχώς αυτό συμβαίνει στην πλειοψηφία των οικογενειών σήμερα.
Μίλησα για αγάπη πριν κι εννοούσα ότι απ' την αγάπη μας ,μπορούμε ν'αντλούμε δύναμη ,για να αντέχουμε σε στερήσεις και θυσίες, προκειμένου να αφιερώνουμε χρόνο και προσοχή στα παιδιά μας και τα προβλήματά τους.
Μόνο έτσι μπορούν να καλυφτούν τα προβλήματα κι οι δυσκολίες της καθημερινότητος, με θυσίες απ'τους γονείς, στερήσεις ( χρόνου και προσωπικής ευχαρίστησης,διασκέδασης κλπ),κι αμέρηστη φροντίδα .
Ο ενήλικας που δεν είναι διατεθημένος να στερηθεί για τα παιδιά του, καλύτερα να μένει άτεκνος κατά την γνώμη μου ( σκληρή μεν, αλλά ....αυτή είναι η γνώμη μου:))) )
..Αλλιώς...κλάψτα...
Συμφωνώ...χρόνο θέλουν από μας τα παιδιά. Τότε θα νοιώσουν και την αγάπη μας.Κι όχι απαραίτητα πολύ χρόνο.Θέλουν να νοιώσουν το επίκεντρο της προσοχής μας.Δεν αρκεί η φυσική παρουσία μας στο χώρο, αλλά η αίσθηση ότι έχουν την αποκλειστικότητά μας έστω και για λίγο!!!!
Πιστεύω ότι η μαγική τομή βρίσκεται στο να γινόμαστε "παιδιά" μαζί τους. Όσο χρόνο μοιραζόμαστε, να τον κάνουμε εποικοδομητικό και διασκεδαστικό. Τα παιδιά δε μπορούν να διαχειριστούν τα δικά μας προβλήματα... χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να τα αγνοούν κιόλας. Έτσι, πιστεύω, θα έρθουν κοντά μας, θα μας ανοίξουν την καρδιά τους και θα μας αγαπήσουν όπως τα αγαπάμε κι εμείς.
Δημοσίευση σχολίου